Psikoloji konusunda ileri gelen isimlerden olan B.F. Skinner, Tinder’daki kaydırma davranışını “güvercinlerin verdikleri tepkilerin şans eseri pekiştireçlerle ilişkilendirilmesinden kaynaklanan ve yinelenen davranışlara” benzetiyor. Amerikalı Psikolog Skinner’ın tanımından da anlaşılabileceği gibi, batıl inançlar sadece insanlara özgü değildir ve bir batıl inancın ortaya çıkması psikolojik öğrenme mekanizmalarıyla açıklanabilmektedir. Skinner tarafından 1948’de yapılan çalışma, batıl davranış ile ilgili psikoloji literatüründe ilk deneydir.
Tinder’ın yöneticisi Badeen, gazeteci Nancy Jo Sales’a, kaydırma mekanizmasını yaratması hakkında bir konuşma yaptığını söyledi: “Skinner esasen, güvercinleri kumarbazlara dönüştürdü” dedi.
“Güvercin sıkılır, gagalar gagalar gagalar ancak ne zaman besleneceğini bilemez. Belki beslenir, belki beslenmez. İşte bu tam olarak kaydırma mekanizması. Kaydırırsınız, belki eşleşirsiniz, belki eşleşmezsiniz. Sonrasında ise sadece kaydırmaktan zevk alıyorsunuz.”
B. F. Skinner’ın deneyi batıl inançlara odaklandı ve o, güvercinlerin davranışlarını istediği şekilde değiştirip değiştiremeyeceğine odaklandı. Güvercinlerin kafesteki yaptıklarına bakılmaksızın yiyecekleri rastgele bırakan bir sistemi tasarladı.
Bir güvercin kafasını kafesin kenarına çekti, diğeri ise saat yönünün tersine döndü, her biri davranışlarının daha fazla yiyecek getireceğine inanıyordu.
Skinner, güvercinlerin daha önceki bir yemek düşüşü sırasında yaptıkları bir eylemin yiyeceklerin salınmasını tetiklediğine inandığını söyledi.
Sonuç olarak, eylemi daha fazla yiyecek almak ümidiyle tekrarladılar. Güvercinlerin ‘batıl davranışlarını’ göstermeye geldiği sonucuna vardı, kumarhaneye giderken şanslı bir şapka takan kumarbaz gibi. Yönetici Badeen, aynı fikrin Tinder’ın kaydırma mekanizmasına dahil edildiğini söyledi. “Sadece oyunu oynamaya devam et, çünkü bu “Eşleşecek miyim?” veya “Eşleşmeyebilirim de.” gibi”, dedi.
